Όποιος έχει χρόνο και διάθεση, ας το διαβάσει.
Ξεκινάω να γράφω αυτό το κείμενο, έχοντας πολλά και ανάμικτα συναισθήματα για αυτό το ιδιαίτερο κομμάτι της καθημερινότητας μας…τα μοτοσυκλετιστικά φόρουμ. Για μένα αυτό το «ταξίδι» ξεκίνησε πριν από 6 χρόνια περίπου, περιλαμβάνοντας πραγματικά μαγικές στιγμές, τόσο καλές όσο και κακές, με τις καλές όμως να είναι τόσο δυνατές που επισκίαζαν τις υπόλοιπες. Πλέον όμως -εδώ και ένα χρόνο τουλάχιστον- έχει έρθει η παρακμή, η «σαπίλα» και φυσικά έχουν πέσει επιτέλους οι περισσότερες μάσκες. Μάσκες οι οποίες φοριούνταν για να κρύψουν τον πραγματικό εαυτό όσων δεν θα μπορούσαν υπό κανονικές συνθήκες να συνυπάρξουν σε μια ομάδα ατόμων, ακόμη κι αν μοιράζονται ένα κοινό πάθος, εξαιτίας του υπέρμετρου εγωϊσμού, της ισχυρογνωμοσύνης, του παροπιδισμού και της αλαζονείας τους!
Ήτανε Μάρτιος του 2011 όταν για πρώτη φορά γράφτηκα σε μοτοσυκλετιστικό φόρουμ, αφού μου το σύστησε γνωστός όταν έψαχνα κάτι τεχνικό όσον αφορά το μηχανάκι μου. Τελικά το ότι βρήκα αυτό που έψαχνα ήταν το λιγότερο, αφού πάνω απ’ όλα βρήκα ξαφνικά μια τεράστια ομάδα ανθρώπων που είχαν την ίδια τρέλα με μένα, την ίδια όρεξη και πολλά ίδια ενδιαφέροντα! Οι εβδομαδιαίοι καφέδες και οι πανέμορφες εκδρομές ήταν ιδανικό «ξεφευγιό», ειδικά σε μία τόσο δύσκολη εποχή όσο αυτή που διανύουμε τα τελευταία χρόνια. Το καλύτερο απ’ όλα ξέρετε ποιο είναι; Εγώ προσωπικά έχω 5 κολλητούς φίλους, με τους οποίους είμαστε σαν αδέρφια εδώ και 25-30 χρόνια, οι οποίοι όμως ουδεμία σχέση έχουν με μηχανές. Υπήρξαν φορές που προτιμούσα να πιω αυτόν τον εβδομαδιαίο καφέ ή να πάω αυτή την εκδρομή, παρά να δω τους κολλητούς μου!
Τις τελευταίες μέρες έκανα μια φωτογραφική αναδρομή σε όσα έχουμε κάνει τα τελευταία χρόνια με τα παιδιά από τα φόρουμ και δεν ήξερα αν θέλω να γελάσω ή να κλάψω! Παρέες των 30, 40 και 50 ατόμων να ξεσηκώνουν ένα μαγαζί από τα γέλια κάθε βδομάδα στη συνάντηση και μετά την Κυριακή να οργώνουν τους δρόμους αναζητώντας κάθε φορά και έναν καινούριο προορισμό, καβάλα πάνω στο αγαπημένο μας δίτροχο! Υπήρχε μια περίοδος που πραγματικά πιστεύω ότι αρκετοί από εμάς «ζούσαμε» για αυτή τη συνάντηση και αυτή την Κυριακή! Αυτή ήταν η δύναμη που μας κρατούσε ακμαίους μέσα στη βδομάδα! Το δέσιμο ήταν τόσο δυνατό που εκτός των συναντήσεων και των εκδρομών, υπήρχαν και οι μαζώξεις σε σπίτια, σε ταβέρνες ή αλλού για φαγητό, για καζούρα, για μπάρμπεκιου και για οτιδήποτε άλλο γουστάραμε να κάνουμε!
Κοιτώντας λοιπόν τις φωτογραφίες αυτές, έβλεπα σιγά σιγά τα άτομα να αυξάνονται, οι εκδρομές να πληθαίνουν, και το δέσιμο να μεγαλώνει. Την άνοδο αυτή όμως διαδέχτηκε η πτώση… Ξαφνικά από τις φωτογραφίες λείπουν άτομα…ένα, δύο…λες εντάξει, είναι φυσιολογικό…πολλά μπορεί να αλλάξουν στη ζωή μας και να εξαφανιστούμε ή να διακόψουμε ή να ελαττώσουμε κάτι που κάναμε. Προχωράω στις φωτογραφίες…λείπουν όλο και περισσότερα άτομα, πράγμα περίεργο αφού όλα φαίνεται ότι είναι μια χαρά. Δεν είναι όμως περίεργο διότι τα πράγματα δεν είναι μια χαρά, απλά έτσι φαίνεται (οι μάσκες που έγραψα στην αρχή).
Οι καρκίνοι
Έχω ακούσει πολλές φορές να λένε ότι τα φόρουμ είναι σαν ζωντανός οργανισμός και ότι εξελίσσονται και έχουν τα πάνω τους και τα κάτω τους. Αν ενστερνιστώ αυτή την άποψη, θα πρέπει να προσθέσω ότι εμείς, τα μέλη των φόρουμ, είμαστε τα κύτταρα αυτού του οργανισμού και ως γνωστόν υπάρχουν καλά-υγιή κύτταρα, αλλά και κακά-καρκινικά κύτταρα. Κάπως έτσι λοιπόν υπάρχουν τα μέλη που τελικά αποδεικνύεται ότι είναι ο καρκίνος του εκάστοτε φόρουμ! Όσο δεν τα «σκοτώνουμε», τόσο πιο πολύ «μολύνουν» τον οργανισμό αυτόν και τόσο μεγαλύτερη ζημιά προκαλούν! Και προσέξτε…για να ξεκαθαρίσω κάτι, καρκίνοι δεν είναι αυτοί που λόγω άγνοιας ή λόγω αφέλειας ή λόγω «ελαφριού» μυαλού, προκαλούν κάποιες φορές μικροπροβλήματα! Αυτοί είναι σαν τη γρίπη…συνηθισμένοι και με εύκολη «αντιμετώπιση». Καρκίνοι είναι αυτοί που υποκινούν καταστάσεις, αυτοί που υπογείως προσπαθούν να πετύχουν αυτό που θέλουν, αυτοί που δεν υπολογίζουν ανθρώπους και φιλίες μπροστά στα θέλω τους, αυτοί που δεν έχουν τα αρχίδια να πουν κάτι ανοιχτά, αυτοί με τις μάσκες!
Όταν λέμε για φόρουμ θα πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας ότι μιλάμε για ένα σύνολο εκατοντάδων ή χιλιάδων ανθρώπων και όπως είναι φυσικό δεν είναι δυνατό όλοι να ταιριάζουν με όλους! Διαφορετικά βιώματα, διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, διαφορετικά μορφωτικά επίπεδα κλπ…όπως ο στρατός ένα πράγμα! Είναι λοιπόν επόμενο να μην συμπαθιόμαστε όλοι ρε παιδιά! Για μένα όταν ένας άνθρωπος συμπαθεί τους πάντες και τα έχει με όλους πάντα καλά, κάτι δεν πάει καλά! Η διπλωματία είναι καλή, αλλά τουλάχιστον στις διαπροσωπικές και καθημερινές μας σχέσεις πρέπει να έχει ένα όριο. Και προς Θεού, δεν εννοώ να σκοτωνόμαστε με αυτούς που δεν γουστάρουμε! Απλά με τους ανθρώπους που δεν ταιριάζουμε, έχουμε μία τυπική σχέση από τη στιγμή που ανήκουμε στην ίδια παρέα. Αυτό θα ήταν -με το δικό μου μυαλό τουλάχιστον- μια φυσιολογική συμπεριφορά, η οποία δεν θα δημιουργούσε και κανένα απολύτως πρόβλημα στο όλο σύνολο. Δυστυχώς αυτό δεν γίνεται πάντα έτσι. Επιστρέφω λοιπόν και πάλι στους καρκίνους, οι οποίοι δεν μπορούν απλά να δεχθούν αυτή την ανομοιογένεια των ανθρώπων και θέλουν να «καταστρέψουν» αυτούς που δεν τους ταιριάζουν. Φυσικά μπροστά τους φοράνε πάντα τη μάσκα του πολιτισμένου και διαλλακτικού ανθρώπου και προσπαθούν με ψεύτικο χιούμορ να φαίνονται πάντα καλοί. Αργά ή γρήγορα βέβαια πάντα κάνουν κάτι που προδίδει την πραγματική τους φύση, τον πραγματικό τους χαρακτήρα, αλλά δυστυχώς πολλές φορές είναι ήδη αργά…το κακό έχει γίνει.
Τα γαλόνια
Συνεχίζω να γράφω τις σκέψεις μου και αυτή τη στιγμή μου έρχεται μία λέξη στο μυαλό: γαλόνια. Αχ αυτά τα γ@μημένα τα «γαλόνια»! Η ματαιοδοξία σε όλο της το μεγαλείο! Το κυνήγι της ευτυχίας! Και τι δεν έχουμε ακούσει για αυτά τα μοντερατοριλίκια! Έχοντας διατελέσει λοιπόν διαχειριστής σε φόρουμ, θα σας πω ένα πράγμα. Μόνο ευθύνες έχει το μοντερατοριλίκι και το διαχειριστριλίκι! Μόνο ευθύνες και τίποτα άλλο! Αυτό τουλάχιστον ισχύει για τα νοήμονα όντα! Για αυτούς που τα «γαλόνια» των φόρουμ σημαίνουν γόητρο, εξουσία και τροφή για έπαρση, έχω να πω μόνο μία λέξη: κρίμα! Δεν μπορώ να φανταστώ τι απωθημένα και τι κόμπλεξ κατωτερότητας μπορεί να έχει κάποιος για να τα βλέπει έτσι. Καταλάβετε ρε ότι τα «γαλόνια» πρέπει να δίνονται σε ανθρώπους που μπορούν να προσφέρουν κάτι στα φόρουμ και που είναι διατεθειμένοι να θυσιάζουν αρκετό από τον προσωπικό τους χρόνο προκειμένου να ασχολούνται με αυτό που αγαπάνε και να το κάνουν καλύτερο για όλους τους υπόλοιπους! Τα «γαλόνια» δεν πρέπει να τα παίρνουν οι κολλητοί και οι φίλοι του εκάστοτε «ιδιοκτήτη» του φόρουμ, αλλά αυτοί που όπως προανέφερα θα μπορέσουν να κάνουν κάτι με αυτά. Και αυτό φυσικά συνεπάγεται ότι οι διαχειριστικές ομάδες -εφόσον απαιτείται- μπορούν να αλλάζουν και σύσταση αν κάποιο ή κάποια μέλη δεν μπορούν πλέον -για τον οποιονδήποτε λόγο- να διαθέσουν το χρόνο τους. Αυτό είναι κάτι απολύτως κατανοητό και ανθρώπινο. Θυσιάζουμε τον προσωπικό μας χρόνο λοιπόν όσοι ασχολούμαστε διαχειριστικά με τα φόρουμ, χωρίς να έχουμε απολύτως κανένα κέρδος. Το κάνουμε γιατί το γουστάρουμε ρε! Το κάνουμε γιατί προσπαθούμε να βελτιώνουμε αυτό που τόσο αγαπάμε ρε! Και σε καμία περίπτωση δεν είμαστε ανώτεροι από τους υπόλοιπους! Αν όλοι το κατανοούσαν αυτό, θα ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα….αλλά που; Το κόλλημα είναι κόλλημα και το κόμπλεξ, κόμπλεξ! Και φυσικά ούτε λόγος να μπει το οικονομικό στη μέση! Εκεί είναι που αρχίζει η πραγματική μάχη! Δεν υπάρχει περίπτωση να μη γίνει παρεξήγηση όταν μπλέκονται τα λεφτά! Ποιος κανόνισε το τάδε πράγμα; Γιατί αυτή η τιμή; Γιατί να τα μαζεύει αυτός τα χρήματα; Γιατί κάποιος ρε μ@λ@κες πρέπει να τρέξει και να κανονίσει 2-3 πράγματα όταν είναι να γίνει κάτι οργανωμένο για πολλά άτομα! Και δε λέω να είμαστε όλοι χάπατα και να δεχόμαστε τα πάντα αψήφιστα, αλλά τουλάχιστον όταν κάποιοι άνθρωποι έχουν αποδείξει επανειλημμένα ποιοι είναι και δεν έχουν αφήσει ποτέ την παραμικρή υπόνοια για κάτι «περίεργο», εκεί το βουλώνουμε! Δεν το αναλύω παραπάνω αυτό, διότι θα βγω εκτός εαυτού αν θυμηθώ τι μαλακίες έχω ακούσει κι εγώ και άλλοι πολλοί κατά διαστήματα!
Ποιος την έχει μεγαλύτερη
Ο ανταγωνισμός ήταν, είναι και θα είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι των μοτοσικλετιστικών φόρουμ. Ο υγιής ανταγωνισμός είναι απολύτως δεκτός και πολλές φορές επιθυμητός. Ο ένας γίνεται καλύτερος μέσω του άλλου, βελτιώνεται, μαθαίνει, «ωριμάζει» και αλληλοεπιδρά πολιτισμένα. Το ίδιο ισχύει και για την καζούρα. Δυστυχώς όμως το «(παν) μέτρον άριστον» είναι κάτι άγνωστο για αρκετό κόσμο. Στην απέναντι όχθη του υγιούς ανταγωνισμού βρίσκεται η πώρωση, ο παροπιδισμός, η βλακεία και κατά συνέπεια ακολουθούν οι προσβολές, οι καυγάδες και οι παρεξηγήσεις. Αν όλοι καταλάβαιναν ότι αυτό που καβαλάνε δεν είναι η προέκταση του πέους τους, ίσως σταματούσαν να μειώνουν τους υπόλοιπους προκειμένου να επιδείξουν ακόμη περισσότερο το δικό τους «εργαλείο». Βέβαια η βλακεία αυτή δε σταματάει μόνο στα μηχανάκια…επεκτείνεται και στις οδηγικές ικανότητες, αλλά και στις γνώσεις γενικά! Γράφει κάποιος «πήγα ρε παίδες το σ/κ στο βουνό και έκανα την τάδε διαδρομή με τρομερό ρυθμό και το καραγούσταρα» και ξαφνικά χτυπάνε οι καμπάνες του πολέμου! «Με πόσο έμπαινες δλδ ρε μάγκα?», «ντάξει εγώ εκεί πάω για ζέσταμα», «εγώ ρε σε αυτές τις στροφές ξύνω δεξί αγκώνα και με το αριστερό ξύνω και τα @@ μου» και άλλα τέτοια όμορφα σχόλια υψηλού επιπέδου….! Ακολουθούν φυσικά φωτογραφίες με διάφορα stunts, σούζες, έντο κλπ για να φανεί το πόσο γ@μ@τοι είναι! Οι μισές φώτο χωρίς κράνος βέβαια, γιατί ντάξει ας μη γελιόμαστε…φλώροι αυτοί που φοράνε κράνος! Για το τέλος της επίδειξης του μεγαλύτερου εργαλείου, άφησα φυσικά το καλύτερο: τα «φιλικά» ανοίγματα! Ω ρε μάνα τι έχουν δει τα ματάκια μας και τι έχουν ακούσει τα αυτιά μας! Ντάξει ρε ένα ανοιγματάκι να κάνουμε έτσι για το χαβαλέ…να δούμε τι σκατά κάνουν τα μηχανάκια μας να ουμε…και μετά πάμε για σουβλάκια. Μετά το άνοιγμα αυτός που έχασε έχει κατεβάσει ότι δικαιολογία υπάρχει διαθέσιμη στο σύμπαν: «δεν ξεκίνησα καλά γιατί γλιστρούσε το γκριπ», «δεν έβλεπα καλά το φανάρι γιατί αντανακλούσε το φως κάπου», «άργησα να ανοίξω γιατί εκείνη την ώρα μου ήρθε να κλάσω», «έβλεπα ένα μ@@νι που περνούσε απέναντι και αφαιρέθηκα», «σήμερα δε δουλεύει καλά το μηχανάκι, το ακούω κάπως», «στο μπροστά ελαστικό έχω 0,02 bar λιγότερη πίεση γι’ αυτό πετάχτηκες στο φανάρι», «εντάξει ρε φίλε, είναι ανάδρομος ο ερμής σήμερα». Αφού τελειώσει η π@π@ρολογία των δικαιολογιών, τα μούτρα κάτω και ούτε σουβλάκι ούτε τπτ. Σπίτι γιατί να μωρέ πέρασε κι η ώρα. Από την άλλη ο νικητής τριγυρνάει σαν το κοκόρι με το περήφανο λειρί και αρχίζει η στιχομυθία «το γατί…πήγε να ανοίξει με εμένα τον γ@μ@το», «εγώ έχω φάει τα χρόνια μου στις μετατροπές και είμαι γκουρού», «ξυνόταν στη γκλίτσα μου και την έφαγε», «που πα ρε καραμήτρο να ανοίξεις με το θηρίο» κλπ κλπ κλπ…..τριγύρω οι παρευρισκόμενοι οφείλουν να θαυμάσουν τον νικητή και να συζητάνε για το υπόλοιπο της βραδιάς το κατόρθωμά του…και εννοείται ότι ποτέ δεν ρωτάμε "τι φοράς ρε φίλε και πάει έτσι", γιατί θα λάβουμε απαντήσεις του στυλ "τίποτα ρε, μαμά είναι" ή "ένα πιάτο ρε μόνο και αυτό με βαριές μπίλιες σκέψου" ή "βαριατόρ και εξάτμιση μόνο" κλπ.....τελικά βέβαια φοράει πάνω την Άρτα και τα Γιάννενα και το μηχανάκι πάει π@@τανα, αλλά ντάξει τώρα...λεπτομέρειες! Και κάπως έτσι τελειώνει και η επόμενη ταινία fast & furious με τα πάντα φιλικά ανοίγματα!
Οπαδοί, ξερόλες και όλοι στο ίδιο σακί
Εδώ ξεκινάμε -και τελείωνουμε σχεδόν- με τις ανίατες περιπτώσεις των «υπερασπίζομαι την τάδε μάρκα μέχρι τελευταίας ρανίδας»….εντάξει, πραγματικά, αν τα συγκεκριμένα άτομα τα γνωρίζανε κάποια στιγμή στελέχη των εκάστοτε εταιρειών, πιστεύω ότι θα τους κόβανε μισθό! Δέχομαι το να μη συμπαθείς μια εταιρεία, αρκεί να έχεις και κάποιο βάσιμο λόγο….ακόμη και το δε μου αρέσουν εμφανισιακά τα μοντέλα του τάδε κατασκευαστή είναι ένας λόγος. Το να την έχεις πατήσει στο παρελθόν από πολλά προβλήματα σε συγκεκριμένο μηχανάκι της τάδε εταιρείας είναι επίσης λόγος, αλλά αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι η χ, ψ, ω εταιρεία είναι συνολικά για τ’ ανάθεμα και ούτε επειδή εσένα δε σου αρέσει το design ότι δεν είναι καλή εταιρεία! Σε αυτά τα άτομα -προς Θεού- δεν κάνουμε το λάθος να πούμε κακιά κουβέντα για αυτό που οδηγάνε!!! Σε τέτοια περίπτωση ανοίγουν οι ασκοί του Αιόλου και τρεχάτε να κρυφτείτε! Θα βρουν την οποιαδήποτε τιτανομέγιστη π@π@ρια να πούνε για να υποστηρίξουν αυτό που οδηγάνε και κατ’ επέκταση και την εταιρεία όλη και ταυτόχρονα θα ανακαλύψουν άλλες τόσες γιγαντιαίες μ@λ@κίες για να θάψουν αυτό που έχει αυτός που τους την είπε! Αν τους αντιμετωπίζετε δε και face to face, θα δείτε αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα, φλέβες να πετάγονται, σάλια να εκτοξεύονται από τον στόμφο με τον οποίο μιλάνε και άλλα πολλά τέτοια όμορφα σκηνικά! Υπάρχει φυσικά και ο «έχω άποψη γιατί ακούω άλλους»...να μωρέ ο φίλος του μπατζανάκη της αδερφής της θείας μου είχε ένα Sagamoto GTP 500 και άκουσα ότι είχε κάτι προβλήματα με κάτι ηλεκτρολογικά και ξέρει ότι και κάτι άλλοι είχαν κάτι άλλα θέματα κλπ κλπ κλπ…άρα έχω άποψη: το Sagamoto GTP 500 είναι για τον π@@τσ@, μην το πάρετε! Και τέλος μην ξεχνάμε το τσουβάλιασμα: λέει ένας «είχα προχτές δίπλα μου στο φανάρι ένα sagamoto gtp 500 και φορούσε ρε φίλε μια εξάτμιση που έκανε γ@μ@το θόρυβο» και έρχεται η αποστομωτική απάντηση «άσε ρε όλοι αυτοί με τα sagamoto είναι πολύ μ@λ@κες μιλάμε…όλοι κάγκουρες, όλοι ξεκράνωτοι, όλοι άμπαλοι, νομίζουν ότι πήραν μηχανάκι σοβαρό και δεν ξέρουν καν να στρίβουν…αλλά ντάξει με sagamoto είναι, τι περίμενες?», «ντάξει ρε φίλε, εγώ το παλικάρι που πέτυχα μια χαρά ήταν…και κράνος φορούσε και όλα κομπλέ», «άσε ρε μ@λ@κ@...έτυχε...αν τον πετύχεις άλλη μέρα θα φρίξεις σου λέω, όλοι έτσι είναι αυτοί»….και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!
Εν κατακλείδι (γιατί κουράστηκα)
Δεν ξέρω γιατί τα έγραψα όλα τα παραπάνω….ίσως γιατί τα σκεφτόμουν καιρό και απλά ήθελα να τα εξωτερικεύσω. Όπως και να ‘χει εμείς οι άνθρωποι έχουμε έναν μοναδικό τρόπο να «σκοτώνουμε» ότι αγαπάμε…! Είτε αυτό είναι μια παρέα, μια φιλία, μια λέσχη…ακόμη και τον ίδιο τον πλανήτη που ζούμε τον καταστρέφουμε γμτ την τρέλα μου! Βρίσκουμε τρόπους να χαλιόμαστε αντί να απολαμβάνουμε, ψάχνουμε τα αρνητικά αντί να βλέπουμε τα θετικά. Μας είναι πιο εύκολο να μαλώσουμε, παρά να συζητήσουμε. Εννοείται πως όλα τα παραπάνω που γράφτηκαν αφορούν μια μερίδα ανθρώπων και σε καμία περίπτωση όλους! Ευτυχώς υπάρχουν σωστοί, νοήμονες και φυσιολογικοί άνθρωποι! Το κακό είναι ότι φτάνουν ελάχιστοι από τους «άλλους» για να χαλάσουν ένα ολόκληρο σύνολο…μάλλον επειδή μέχρι κάποια στιγμή τους αφήνουμε. Τέλος να διευκρινίσω ότι δε μιλάω για το συγκεκριμένο φόρουμ, αλλά για ένα σύνολο βιωμάτων και εντυπώσεων που έχω αποκομίσει από τη συμμετοχή σε διάφορα φόρουμ και ομάδες. Σε εμάς εδώ ευτυχώς είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα και έχουν υπάρξει ελάχιστες μεμονωμένες περιπτώσεις «βλάβης», οι οποίες θεωρώ ότι απομακρύνθηκαν εγκαίρως. Εύχομαι λοιπόν να συνεχίσουμε έτσι και να ανέβουμε (ξανά) γιατί πολύ απλά, μπορούμε και το έχουμε αποδείξει και στο παρελθόν!
Τάδε έφη Γ.Χ.
Ευχαριστώ όσους το διαβάσανε και φυσικά όλα τα σχόλια δεκτά, όπως και οποιεσδήποτε "προσθήκες".
